Koniki

Konik polski (również: Konik biłgorajski) –

polska rasa konia, późno dojrzewającego (3–5 lat) w typie konia prymitywnego, długowiecznego, odpornego na choroby i trudne warunki utrzymania. Koniki polskie mają twardy róg kopytowy,  pozwalający pracować niepodkutym na twardym podłożu.

Konik polski został udomowiony w 3-4 tysiącleciu p.n.e. Jego bezpośrednim przodkiem był tarpan dziki koń zamieszkujący stepy i lasostepy Eurazji. Warto zauważyć, że tarpan nie krzyżował się z domowymi końmi. Powód jest prosty - dzikie konie byli konkurentami żywnościowymi dla domowych. Wiek po wieku, ilość dzikich koni zmniejszała się i ich żerowiska dostawały zwierzęta domowe. Przez co dziki koń do XVIII wieku niemal zniknął z powierzchni Ziemi: kilka tarpanów biegało na pograniczu Polski, Prus, Litwy i Ukrainy. W XIX wieku gatunek wyginął w naturze, a współcześnie ludzie nawet nie wiedzą, jak wyglądał przodek koni domowych.

Jednak w XVIII-XIX wieku tarpany były okresowo łapane przez ludzi, podejmowano próby oswajania dzikich koni zarówno w celach gospodarczych, jak i w celu uratowania gatunku. Niestety, ale wszystkie zakończyły się niepowodzeniem. Urodzone na wolności, tarpany miały wyjątkowo gwałtowny temperament i nie dało się ich oswoić. Nawet w stajennych warunkach dzikie konie mogły przetrwać tylko kilka lat, po czym zmarły pomimo dobrej opieki. A przecież to właśnie w tych stuleciach wyginięcie tarpanów przyniosło im potomstwo. Nie było czystej rasy: potomkowie tarpanów zwykle pochodzili od dzikich ogierów i klaczy domowych, głównie mieszańców. Tak więc pod koniec XIX wieku na wschodnich terenach Polski powstała rasa koni chłopskich, w żyłach których znajdował się znaczny procent krwi tarpanów.